آﻟﻮ، ﻣﻴﻮه ﻫﺴﺘﻪ داری از ﺧﺎﻧﻮاده ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻴﺎن اﺳﺖ، ﻛﻪ ﻣﻴﻮه آب دار، ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﮔﺎﻫﻲ ﺗﺮش ﻣﺰه) ﺑﻪ وﻳﮋه ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻴﻮه (آن، ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ رﻗﻢ، دارای رﻧﮓ، ﻧﻤﺎ و اﻧﺪازه ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻣﺼﺮف ﺧﻮراک اﻧﺴﺎن ﻣﻲ رﺳﺪ. آﻟﻮ،
ﮔﻴﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﺖ دﻳﺮﻳﻨﻪ و ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻲ اﻧﻮاع زﻳﺎد اﺳﺖ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺑﻴﺶ از ۲۰۰ ﻛﻮﻟﺘﻴﻮار آز آن در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﭼﻴﻦ، آﻣﺮﻳﻜﺎ و اروﭘﺎ، ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه آﻟﻮ را در آﺳﻴﺎی ﻛﻮﭼﻚ و ﻛﻮه ﻫﺎی ﻛﺎﻛﺎﺳﺎس در ﻣﻴﺎن درﻳﺎی ﺧﺰر و درﻳﺎی ﺳﻴﺎه داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ. آﻟﻮﭼﻪ و ﻳﺎ ﮔﻮﺟﻪ) درﺧﺘﻲ و ﻳﺎ ﺳﺒﺰ (ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ای ﻳﻚ ﺟﻮر آﻟﻮی وﺣﺸﻲ ﺑﻮده، ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ و ﻳﺎ رﻧﮓ زرد ﺑﺎ اﻧﺪازه ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺰ آن، آﻟﻮ ارﻏﻮاﻧﻲ) ﺳﻴﺎه (، آﻟﻮ ﻗﺮﻣﺰ، آﻟﻮ زرد، آﻟﻮ ﺑﺨﺎرا، آﻟﻮ ﻗﻄﺮه ﻃﻼ و دﻳﮕﺮ آﻟﻮ ﻫﺎی ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ در اﻳﺮان ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪه، ﻛﺸﺖ و ﻛﺎر ﻣﻲ ﺷﻮد و اﻓﺰون ﺑﺮ ﺗﺎزه ﺧﻮری آن ﻫﺎ، در ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎزی ﻓﺮآورده ﻫﺎی ﻛﻨﺎری) ﺟﻨﺒﻲ (آﻟﻮ، ﻣﺎﻧﻨﺪ: ﻛﻨﺴﺎﻧﺘﺮه و آب آﻟﻮ، ﻟﻮاﺷﻚ، ﭘﻮره، آﻟﻮﺧﺸﻚ و آﻟﻮﭼﻪ ﻓﺮآوری ﺷﺪه، ﺧﻮراﻛﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ آﻟﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮغ، ﻛﻮﻓﺘﻪ، ﺧﻮرش ﻫﻮﻳﺞ، ﺧﻮرش ﺑﻪ، ﺧﻮرش ﺳﻴﺐ، ﺧﻮرش اﺳﻔﻨﺎج، ﻓﺴﻨﺠﺎن، ﻗﻴﻤﻪ، آﻟﻮ ﻣﺴﻤﺎ، ﺧﻮرش آﻟﻮ ﺑﺨﺎرا و دﻳﮕﺮ ﺧﻮراﻛﻲ ﻫﺎ در ﺷﻬﺮ ﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻛﺸﻮر ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ رود. آﻟﻮ ﺳﺮﺷﺎر از وﻳﺘﺎﻣﻴﻦ ﻫﺎی Aو ، Cآﻫﻦ، ﻛﻠﺴﻴﻢ، ﻓﺴﻔﺮ، ﭘﺘﺎﺳﻴﻢ، ﻓﻴﺒﺮ و ﻛﺮﺑﻮﻫﻴﺪرات، ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ، ﻓﺮآورده ﻫﺎی آﻟﻮ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺎم و ﻳﺎ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺨﺸﻲ از ﺧﻮراک روزاﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮار را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲ دﻫﺪ. آﻟﻮ را ﭘﺲ از ﺑﺮداﺷﺖ آن ﻣﻲ ﺗﻮان ﺑﻪ روش ﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻧﮕﻪ داری ﻛﺮد. ﺳﺮد ﻛﺮدن آﻟﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻲ درﻧﮓ ﭘﺲ از ﺑﺮداﺷﺖ آن ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از ﭘﻼﺳﻴﺪﮔﻲ، اٌﻓﺖ ﻛﻴﻔﻴﺖ و ﻛﺎﻫﺶ وزن آن اﻧﺠﺎم ﻳﺎﺑﺪ.
از آن ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻬﺮه ﮔﻴﺮی از ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺮای ﻧﮕﻬﺪاری ﻣﻮاد ﺧﻮراﻛﻲ رو ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش اﻳﻦ اﺳﺘﺎﻧﺪارد ﻣﻠﻲ اﻳﺮان ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.
